Zo eindelijk "thuis"

Na veel gezoek heb ik eindelijk weer mijn passwords gevonden om de blog te kunnen updaten. Dom blondje, hoezo?!?!?!

Een korte samenvatting sinds de laatste update.

22 en 23 december waren de verhuizers er om alles in te pakken. Dat ging heel rap, met drie man binnen iets meer dan één dag alles ingepakt. En wat is dat een gek gezicht als alles in de 40ft container wordt geladen en je huis leeg achter blijft. Gelukkig stond de kerstboom er nog.

Kerst en oud en nieuw waren zoals vanouds gezellig met vrienden en familie. Toen 2009 eenmaal begon, gingen de dagen erg snel aftellen.

Op zaterdag 10 januari toch nog op de valreep een afscheidsborrel/buffet gedaan. Het was heel gezellig, buiten kon er worden geschaatst en binnen was het lekker druk. In totaal waren er 62 mensen. Mijn dank voor allen die mee hebben geholpen. Zonder jullie had het echt niet gelukt. En bedankt Pien voor het onwijs gave boek.

Maar ja, 13 januari was de grote dag. Op Hilze d'r verjaardag vertrokken wij naar Singapore. Iets te laat vertrokken naar Schiphol (Cal moest nog douchen!) maar nog wel op tijd, moesten we aan de balie inchecken. Omdat Sam met ons meereisde mochten we niet via internet inchecken. Het inchecken duurde best lang, van de ene balie naar de andere en dan weer naar een volgende om vervolgens Sam in zijn hok op een karretje achter te laten met een paar stoere Amsterdammers die mij met een gerust hart vertelden dat alles goed zou komen. Je moet het maar geloven.

Burgerking voor ons laatste maal (dat klinkt wel erg dramatisch) en vervolgens op naar de paspoortcontrole. Tranen genoeg en zo snel mogelijk erdoorheen. Fijn dat jullie er waren, Dan&Sas, Mun&Dad, Ma, Nathalie, Sil, Hilze & Amar.

En op 14 januari kwamen wij na en zeer goede vlucht aan met ruim 30 graden in Singapore, ons nieuwe huis voor de komende jaren. Nadat we de koffers hadden, moesten wij ons melden bij een balie om een formulier in te vullen voor Sam (de zoveelste inmiddels). Daarna moesten we een taxi nemen naar het douanegebied van de luchthaven. Daar moesten we een bezoekerpas aanvragen (en de paspoorten achterlaten) om vervolgens naar de tijdelijke quarantine van de AVA te gaan. Daar was Sam al en wij mochten hem gelijk zien. Hij was een beetje beduusd en verhit. Zij zouden een "kamer" voor hem klaar maken voor 1 nacht om de volgende dag naar de vaste quarantine gebracht te worden. Hier was Anique het dus niet mee eens, "ik wil Sammy mee naar huis nemen". Het valt ook niet uit te leggen aan een kind van twee en een half dat haar kat niet mee mag.
In de taxi naar huis (nadat wij de bezoekerpassen weer om hadden geruild voor onze paspoorten en een import waarde voor Sam hadden bepaald!) viel Anique in slaap. Niet zo gek na zo'n reis (en niets te hebben gegeten).

En het was echt thuiskomen, Hua Guan Avenue voelt echt als thuis, hoe leeg het ook was...